Het is 23.00 uur ’s avonds en we liggen in bed. Ik ben best moe, maar in slaap vallen lukt me niet. Boris slaapt voor het eerst in zijn eigen kamer en dat blijkt toch een dingetje te zijn.
Kleine jongetjes worden groot
Boris is alweer bijna 4 maanden oud. En het blijft een cliché, maar het is tegelijkertijd zo waar: wat gaat de tijd toch snel! We hadden het er al een poosje over, manlief en ik. Wanneer zouden we Boris in zijn eigen kamer laten slapen? Tot dit weekend lag Boris ’s nachts nog altijd bij ons. Naast mij, in zijn eigen fijne en vertrouwde Bednest. In slapen is hij goed, we moeten hem ’s ochtends regelmatig om 8.00 uur wakker maken, dus ik vond het ook geen probleem dat hij lekker bij ons lag. Ik had ’s nachts weinig omkijken naar hem en ik vond het juist fijn dat hij in de buurt was. Want hoe mijlenver mijn moedergevoelens voor hem in de eerste weken na de geboorte leken te zijn, des te sterker is mijn liefde nu voor hem. En ik denk dat het samen slapen daar zomaar een belangrijke bijdrage aan heeft geleverd.
In zijn eigen kamer slapen: het moet er toch een keer van komen
Maar goed. Het alleen leren slapen moest er toch een keer van komen. Want hoe lief ik Boris ook vind, ik vind het ook prettig dat hij er straks aan gewend is om lekker in zijn eigen kamer te slapen. En wat is een goede leeftijd om daarmee te beginnen? Ik heb geen idee, je hoort er zoveel verschillende verhalen over. Wat ik wel weet is dat ik niet wil dat de boys er aan wennen bij ons te slapen. Volgens mij is het dan een hele klus om ze uiteindelijk wél in hun eigen bedje te krijgen. En dus moest het nu maar gebeuren.
Waar is mijn kind?
Manlief brengt Boris de bewuste avond naar het bedje in zijn eigen kamer. Ik stap in de tussentijd nog even snel onder de douche, dat ontspant zo lekker voor het slapen gaan. Eenmaal terug in onze slaapkamer zie ik een leeg bedje staan. Een naar gevoel bekruipt me, waar is mijn kleine jongetje gebleven? Ik laat me niet kennen en kruip ook in bed. Een ‘welterusten-kus’ volgt en het licht wordt uitgeknipt. Grote liefde valt al snel in slaap, maar mij wil het niet lukken. Gefocust op de geluiden uit de babyfoon lig ik naar het plafond te staren. Zou het wel goed gaan? Na veel gemaal val ik uiteindelijk in slaap.
We did it!
De volgende ochtend worden we om half 7 wakker van Ruben. Ik schrik, Boris heeft zich de hele nacht niet laten horen. Ik ga gauw naar zijn kamertje toe. Hij ligt lekker te slapen en ik ben meteen gerustgesteld: hij doet het nog. Fijn! Ik laat hem nog lekker even verder slapen en ga met Ruben naar beneden. Nog even quality time met de grote man voordat de ochtenddrukte los gaat barsten.
Boris draagt op de foto een broekje uit de nieuwste collectie van Prenatal. Meer zien? Bekijk dan de website van Prenatal.
Oprichtster van Kleine Rotterdammer, Rotterdamse mom van Ruben (’14) en Boris (’17) en freelance Communicatie Adviseur. Vragen of opmerkingen? Stuur gerust een e-mail naar lisette@kleinerotterdammer.nl!
Lins
Goed gedaan zeg, zowel Boris als zijn mama –
🙂 . Heel mooi beschreven. Zo bijzonder wat het moedergevoel met een mens doet!
KleineRotterdammer
Wat lief, dankjewel!