Wat vliegt de tijd! Dit weekend is Fien alweer negen maanden. Nou is bij die kleintjes iedere maand wel een bijzondere mijlpaal, maar negen maanden heeft voor mij wel iets speciaals. Ze is nu net zo lang onderdeel van ons gezin en daarmee van de wereld, als dat ze in mijn buik heeft gezeten.
Kolven op de gekste plekken
Gelukkig neemt Fien haar tijd: ze heeft nog geen tandjes, ze kruipt nog niet en ze vindt het heerlijk om lekker op schoot te zitten en te knuffelen. Hoe anders was dat met Jurre! Die wilde alleen maar de wereld ontdekken en kon rond deze tijd al stapjes zetten langs de bank. Oh, wat wilde ik af en toe toch graag dat hij wel gewoon lekker op schoot kwam kroelen. Het enige moment dat dat nog gebeurde toentertijd, was tijdens de borstvoeding. Iets wat ik bij Jurre tot en met de 9e maand ben blijven doen. Ik kon intens genieten van die momenten, dan was het ineens toch nog wel een kleine baby en ik voelde me dan heel erg verbonden. Het heeft me echter ook heel wat gekost. Ik werkte toen nog als consultant, reisde het hele land door en heb werkelijk op de gekste plekken moeten kolven. Op een parkeerplaats langs de snelweg, in serverruimtes op flexwerkplekken, of bij de klant omdat het nou eenmaal “tijd” was. Mijn vriendinnen maken nog steeds grappen over die ene avond in een kroeg met maar 1 wc, die ik ruim een kwartier bezet hield omdat kolven nou eenmaal niet sneller ging.
Kiezen voor je eigen gezondheid blijft lastig
Lisette schreef tijdens haar tweede zwangerschap al een stuk over wel of niet borstvoeding geven. Met een tweede is dat toch voor veel vrouwen een andere overweging. Je hebt ten slotte ook een peuter rondlopen, en de ervaringen van je eerdere borstvoedingsperiode spelen ook een belangrijke rol. Voor mij speelde daarnaast ook mijn eigen gezondheid een rol in deze afweging. Tijdens de zwangerschap van Fien heb ik geworsteld met een behoorlijk pittige prepartum depressie. Iets waar ik gelukkig erg goede begeleiding voor heb gekregen op de pop-poli van het SFG tijdens mijn gehele zwangerschap. Omdat de kans op een postpartum depressie dan ook een stuk groter is, ben ik ook daarna nog onder controle gebleven. Gelukkig is alles heel goed gegaan en heb ik heel erg genoten van mijn kraamtijd en doe ik dat nu nog. Wel heb ik er bewust voor gekozen om mezelf en mijn (mentale) gezondheid voorop te stellen. Een goede nachtrust en het vermijden van stress waren mijn twee belangrijkste doelen. Niet meer op gekke plekken kolven, minder nachtvoedingen en niet teveel van mezelf eisen. Daarom heb ik er ook voor gekozen om Fien minder lang borstvoeding te geven en op een gegeven moment over te stappen op opvolgmelk.
Biologische opvolgmelk
De beslissing om te stoppen met borstvoeding was lastig genoeg. Ik vond het daarom wel erg belangrijk om te kiezen voor biologische opvolgmelk. Biologische landbouw is beter voor het welzijn van dier en milieu, maar ik vind het ook belangrijk om te weten dat Fien geen gekke stoffen binnen zou krijgen. Ik gebruik de biologische opvolgmelk van Neolac. Gelukkig pakte Fien al vanaf het begin makkelijk haar fles. Nu geniet ik, net als toen met Jurre nog aan de borst, enorm van die voedingsmomentjes: die wegdraaiende oogjes, friemelen in d’r haar en dat voldane gezichtje naderhand. Heerlijk! En als ze haar fles niet leeg heeft? Dan drinkt Jurre stiekem het laatste restje op.
Neolac is de enige biologische opvolgmelk uitsluitend gemaakt van melk van Nederlandse koeien die het grootste gedeelte van hun tijd lekker liggen te luieren in de wei. Neolac is onder andere verkrijgbaar bij Etos en Ekoplaza.
Rotterdamse mama van Jurre (mei ’15) en Fien (juni ’17). Dol op de stad en alles wat zij te bieden heeft. Als eigenaar van De Ontmoetingsplek coacht Iris mensen die willen ont-moeten: zij die willen leren leven naar hun waarden, die op zoek zijn naar rust en balans, die willen ontdekken wat ze nou echt willen.
Vragen? Mail gerust naar iris@deontmoetingsplek.nl
Laat een reactie achter