Grote liefde heeft een nogal drukke baan. Een baan waarvoor hij bijna wekelijks in het vliegtuig zit naar collega’s of klanten in het buitenland. Het reizen stond de afgelopen twee maanden op een laag pitje, maar deze week was het zover. De eerste reis na de geboorte van Boris was een feit en ik vond het best spannend om drie dagen alleen thuis te zijn met de jongetjes.
Het blauwe vliegtuig
En ik was niet de enige die het spannend vond, Stefan deelt mijn gevoel. Voordat hij maandagochtend vertrekt neemt hij uitgebreid afscheid van de boys en vertelt hij Ruben dat hij in het blauwe vliegtuig gaat. Dit is voor Ruben de manier om te snappen dat zijn papa er een paar dagen niet is. Stefan zegt erbij dat Ruben goed naar mama moet luisteren wanneer hij weg is en lief voor zijn kleine broertje moet zijn. “Dat doe ik hoor, papa!” is het antwoord van mijn peuter. De voordeur valt dicht en al na 5 minuten klinkt het “Ik mis mijn papa”. Oké, dat wordt nog een uitdaging.
Nieuw ritme
Ik ben het gewend om alleen thuis te zijn met één kindje. We hebben ons ritme op deze manier helemaal gevonden en het is me tot nu toe altijd gelukt om op tijd op de crèche of op andere afspraken te verschijnen. Woensdag is een crèchedag, maar ik ben nu bang dat we ineens wél te laat komen. Boris de fles geven en aankleden, ervoor zorgen dat Ruben klaar is en zelf ook nog een beetje fatsoenlijk voor de dag komen: geen idee hoe lang we hiervoor nodig hebben zonder manlief in de buurt. Gelukkig hebben we nog de dinsdag om te ‘oefenen’. Resultaat: we doen er maar liefst twee uur over.
Boris blijft even thuis
Oke, dat moet dus anders en veel sneller kunnen. De avond ervoor leg ik zoveel mogelijk klaar en bij het opstaan leg ik Ruben uit dat we vandaag op moeten schieten om op tijd bij juf Sanne te zijn. Het lijkt te werken: mijn meneer neemt zijn taak als heer des huizes bloedserieus en als een wonder verschijnen we slechts 10 minuten later dan voorheen op de crèche. Niet slecht voor een eerste keer, al vond ik het wel een hele uitdaging. En dan heb ik voor het gemak ook Boris nog heel even alleen thuis gelaten. Ik kan ons huis vanaf de opvang zien, moet kunnen toch?
Slechte moeder
Als ik Ruben bij de crèche heb afgezet voel ik me een slechte moeder en ren ik zowat naar huis toe. Een buurvrouw klampt me aan, maar ik heb even geen tijd. Eenmaal thuis is het muisstil. Boris ligt lief te slapen in zijn box. Fijn, dan is er ook gewoon nog even tijd voor cappuccino. De grootste hindernis van deze week zit erop en we hebben ‘m genomen zonder te vallen. Moeder zijn van twee kindjes went steeds meer…
Fotocredits: Klik-Klak Fotografie
Oprichtster van Kleine Rotterdammer, Rotterdamse mom van Ruben (’14) en Boris (’17) en freelance Communicatie Adviseur. Vragen of opmerkingen? Stuur gerust een e-mail naar lisette@kleinerotterdammer.nl!
Laat een reactie achter