Kleine boy Boris is inmiddels 5 weekjes oud. Even geknipperd met mijn ogen en de eerste kraamweken waren zo voorbij. Ik vond het best een lastige tijd, want ja, ik moest echt wennen aan dit nieuwe kindje.

Moedergevoel

Bij Ruben was het moedergevoel er meteen. Een blik op mijn eerste kindje en het zat goed. Ruben zorgde er in één klap voor dat ik moeder werd en waarschijnlijk was daarom mijn gevoel zo sterk. Aan hem wennen was niet nodig, moeder natuur had haar werk goed gedaan.

Ontaarde moeder

Hoe anders was dit bij Boris. Natuurlijk vond ik hem meteen lief, maar het echte moedergevoel kwam pas later. Terwijl de kraamvisite vaak kirrend boven zijn box stond (“Ah, hier wil je toch de hele dag mee kroelen?”), groeide bij mij de onzekerheid met de dag. Waarom was ik niet net zo enthousiast als de visite die hem bewonderde? Waarom had ik die sterke en alles overweldigende moederliefde nog niet voor hem? Kon ik van Boris wel net zoveel houden als ik van Ruben hou? Ik voelde me afgevlakt en mat, wat is er mis met me?

Tijd nodig

Waarschijnlijk was het een kwestie van tijd en hormonen. Tijd die veel te snel gaat, maar ook de tijd die ik nodig had om te wennen aan ons nieuwe gezin. En ja, na ruim 8 maanden zwangerschap gierden ook nog de hormonen door mijn lijf waardoor ik niet altijd mezelf was. Veel kroelen met ons nieuwe kleine jongetje en heel bewust naar hem kijken hebben ervoor gezorgd dat ik me nu wél echt zijn moeder voel. Hij is net zo goed mijn kindje zoals Ruben dat is en inmiddels kan ik wél door die roze bril naar hem kijken. Ik ben verliefd op de 3 mannen in mijn huis en kan me geen fijner gevoel meer voorstellen.