Als ik terugdenk aan mijn eigen kindertijd dan is er één iemand die er altijd (maar dan ook echt altijd) voor mij en mijn zusje was. Mama speelde met ons, leerde ons knutselen, zong eindeloos liedjes, las boekjes voor en wachtte ons na schooltijd op met iets lekkers. Jaren later is mijn moeder (inmiddels omgedoopt tot Oma Poes) nog steeds mijn grote voorbeeld.

Mama weet raad

Mijn moeder leerde mijn vader kennen in de bus. Ze woonden in hetzelfde dorp, kregen verkering en trouwden een paar jaar later. In 1982 werd ik geboren, op de eerste maandagmorgen van januari. Toeval of niet, maar precies 32 jaar later kwam haar kleinzoon Ruben ter wereld, ook op die eerste maandagochtend van het nieuwe jaar. Vanaf mijn geboorte was mijn moeder thuis bij mij en wat vond ik het fijn dat ze er altijd was voor mij en mijn zusje. Zeker nu ik zelf moeder ben vind ik het zo knap dat zij haar eigen baan heeft opgezegd om thuis voor ons te zorgen.

Kleine meisjes worden groot

Mijn moeder was erg lief, maar kon ook streng zijn. Nee was nee en daar viel niet over te onderhandelen. Vroeger misschien minder leuk, maar achteraf ben ik blij dat ze het zo gedaan heeft. Mijn moeder leerde mij ook om niet bij de pakken neer te gaan zitten als er een keer iets tegenzat. “Het komt wel weer goed Miep”, zei ze dan. En natuurlijk had ze altijd gelijk. Twijfelde ik of ik iets wel kon? Ik moest altijd alles proberen, want in haar ogen was niets onmogelijk. Omdat mijn vader vaak voor zijn werk op reis was, waren we regelmatig met z’n drietjes thuis. Maar waar papa ook was, mijn moeder zorgde ervoor dat het ons aan niets ontbrak en maakte er telkens weer een feestje van. Pannenkoeken eten, lang opblijven en met elkaar op de bank liggen: mama was mama en papa tegelijk.

Oma Poes

Inmiddels is mijn moeder dus oma geworden, maar onze band is niet veranderd. Sterker nog, ik denk dat deze alleen nog maar beter is geworden. Ze is vaak bij de jongetjes en helpt mijn gezin zoveel als ze kan. Ik zie haar oprecht genieten als ze samen met de boys is. En dat Ruben haar ‘Oma Poes’ noemt (ze heeft twee katten, vandaar), dat neemt ze, stoer als ze is, graag voor lief. Zelfs wanneer Ruben haar roept in de supermarkt: “Oma Poehoeees, waar ben je?”. Juist. Echte liefde, toch?

Mijn hartelijke, lieve, knappe en sterke mama, I love you! En stiekem hoop ik dat ik best een beetje op je lijk. Fijne Moederdag!