Het is zes uur ’s ochtends en het duurt nog even voordat de wekker afgaat. Ik ben klaarwakker en kan niet meer slapen. Het is druk in mijn buik, heel druk, en het getrappel van de baby lijkt maar niet te stoppen. Ik heb spierpijn in mijn ribben, maar dat neem ik graag voor lief. Want hoewel zwanger zijn écht niet mijn hobby is, het gedraai en de drukte van het kleine jongetje in mijn buik geeft me een geruststellend en vertrouwd gevoel. 

Samen wakker

Er gaat een half uur voorbij en mijn handen wijken geen moment van mijn buik. Ik probeer te herkennen waar het ruggetje, de billetjes en het hoofdje van ons nieuwe kindje zich bevinden. Hij draait en draait en mijn handen draaien rustig met hem mee. Zou hij het in de gaten hebben dat we op dit moment samen wakker zijn?

Ochtendgeluk

Ruben lijkt langzaamaan te ontwaken. Ik hoor wat kreetjes uit zijn slaapkamer komen en niet veel later klinkt het “Mama, ik ben wakkeeeeer!” en “Mama, kom je mij halen?”. Manlief wordt er ook wakker van en staat al snel naast ons bed. “Ik haal hem wel even, dan kun jij nog even lekker blijven liggen”, is zijn mededeling. Niet veel later kruipt Ruben tegen mij aan. Ik voel zijn warme lijfje door zijn slaapzakje heen, hoor hem soppen op zijn speen en ik ruik zijn zoetige adem. Na een paar minuten gaat de wekker en is het gedaan met de rust. De hectiek van de dag barst los, maar mijn dag had niet beter kunnen beginnen. Ik ga nog drie maandjes van deze momenten genieten, ze zijn me veel te dierbaar.