Een maandje geleden vertelde ik al dat ik met Boris op een gewone dinsdagmiddag in de ambulance belandde. En behalve dat deze gebeurtenis veel indruk op mij heeft gemaakt, heeft het me ook aan het denken gezet.
Misschien heb je de bewuste blog over Boris wel gelezen. Hij raakte bewusteloos, reageerde nergens meer op en al het leven leek uit hem te zijn verdwenen. Ik dacht even dat het gedaan was met dit liefste jongetje. Gelukkig was én is hij enorm sterk (een ‘echte’ Boris, hij doet zijn naam eer aan) en kwam hij bij. Boris bleek een ALTE syndroom te hebben gehad. Van 10.000 baby’s tot 1 jaar oud, krijgen er gemiddeld 6 kindjes ooit mee te maken. Onze kans was dus klein, maar het overkwam Boris wél. Een kerngezonde baby die was veranderd in een bleek, slap en zielig hoopje mens.
Ik ben een zacht ei
Deze hele gebeurtenis heeft me dus behoorlijk aangegrepen en aan het denken gezet. Want ook al is de kans nog zo klein, een ongeluk zit in een klein hoekje. In huis of buiten, er kan zomaar iets gebeuren. En natuurlijk is het het beste om daar niet teveel bij stil te staan. Stel dat je dat wel doet, dan maakt het je gek. Maar bewust berichten lezen over kindjes die er niet meer zijn? Ik kan het niet, niet gekund ook trouwens sinds ik moeder ben. Mijn kids hebben mij getransformeerd tot een zacht ei dat al huilt bij het zien van dode diertjes op tv. Herkenbaar, anyone?
Shame on me: niets geregeld voor de jongens
En als we het dan toch over kwetsbaarheid hebben: Boris zijn avontuur heeft me ook doen inzien dat ík als moeder van twee jongens enorm kwetsbaar ben. Hetzelfde geldt overigens voor manlief, want ook ons kan iets overkomen. Hier denk ik niet vaak aan (ik steek mijn kop liever veilig in het zand), maar ik weet wél dat wij als ouders zijnde hier nu onze verantwoordelijkheid in moeten pakken. Goed voor onze gastjes zorgen betekent ook dat wij moeten nadenken over de gevolgen van als wij er op een dag, waarom dan ook, niet meer zijn. Wat hebben we dan voor ze geregeld? Om eerlijk te zijn: vrij weinig. We hebben uitgesproken wie de voogdij krijgt, maar er staat nog geen letter op papier. We hebben een koophuis en ideeën over ons testament, maar ook daar is nog niets voor geregeld. En een uitvaart? De uitvaartverzekeringen zijn er voor de man en voor mij, maar we hebben geen idee van elkaar wat onze wensen zouden zijn als het eenmaal zover is. Laat staan dat er een uitvaartverzekering voor de jongetjes is. Not.
Werk aan de winkel
Kortom: we hebben wat te doen dus, manlief en ik. En omdat we het leven zoveel mogelijk vieren, betekent dit dat wij binnenkort uitgebreid uiteten gaan en het gaan hebben over onze jongens. Wat kunnen we nu voor ze regelen om hen in de toekomst zo goed mogelijk achter te laten? En belangrijker nog: we gaan alles meteen in gang zetten ook. Voogdij, testament en uitvaartverzekeringen voor de boys: het lijkt me een mooi doel voordat het 2018 is. En als we dan toch aan de slag gaan, ben ik heel erg benieuwd: wat hebben jullie voor jullie kids geregeld?
Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met Monuta. Ik schreef deze blogpost omdat ik het als moeder belangrijk vind om nu alvast na te denken over overlijden en de gevolgen hiervan voor mijn kids. Heeft het jou ook aan het denken gezet? Bekijk dan hier wat jij kunt doen om goed voorbereid te zijn.
Foto’s: Annemarie Andriessen
Oprichtster van Kleine Rotterdammer, Rotterdamse mom van Ruben (’14) en Boris (’17) en freelance Communicatie Adviseur. Vragen of opmerkingen? Stuur gerust een e-mail naar lisette@kleinerotterdammer.nl!
Laat een reactie achter