Het is zover! Op maandag 6 februari 2017 is onze lieve Boris geboren. Twee weekjes eerder dan verwacht, maar zo fijn dat hij er eindelijk is!

Zou de bevalling gaan beginnen?

Zondag 5 februari is een beetje een rommelige dag. Ruben heeft buikgriep en ik voel me ook niet echt lekker. Last van mijn darmen en mijn rug en ik wijt het voor het gemak maar aan Ruben zijn griep. Want nu al tekenen die de bevalling lijken aan te kondigen? Ik weet niet of ik er wel helemaal klaar voor ben.

Op tijd naar bed

Van zaterdag op zondag hebben we weinig geslapen. We besluiten lekker vroeg naar bed te gaan, het zou immers zomaar kunnen dat Ruben weer gaat spoken. Vanuit onze slaapkamer zie ik het Franciscus Gasthuis wanneer ik de gordijnen dicht doe. Van de vorige bevalling weet ik nog waar de kraamafdeling is. Ik zie dat niet alle lampen branden. Fijn, bedenk ik me. Mocht het nodig zijn, dan is er plek voor ons. In bed scroll ik met manlief op zijn mobiel de babyfoto’s van Ruben door. Wat lijkt het alweer lang geleden en wat was hij klein! Zou zijn broertje op hem lijken?

Buikkramp

Om half 3 schrik ik wakker. Ik heb pijn in mijn buik en zelfs gedroomd van de pijn. Ik blijf rustig liggen en probeer weer in slaap te vallen. De buikkrampen lijken erger te worden en als ik de tijd in de gaten houd, concludeer ik dat de krampen elke 5 minuten terug komen. Zou het dan toch? Ik laat Stefan nog even slapen, hij moet tenslotte maandag gewoon weer werken. Om kwart over 3 maak ik hem alsnog wakker: dit zijn echte weeën, dat kan niet anders. We bellen de verloskundige en zij adviseert ons nog even af te wachten. De weeën houden immers nog geen minuut aan en zouden toch zomaar nog kunnen afzwakken.

Weeënstorm

Drie kwartier later is er echter geen houden meer aan. Nog maar een telefoontje naar de verloskundige en ze komt meteen onze kant op. We bellen mijn ouders op, zodat zij bij Ruben kunnen blijven. De verloskundige is er snel en concludeert dat ik inmiddels 7 centimeter ontsluiting heb. Mocht ik in het ziekenhuis willen bevallen, dan moeten we echt nú weg. Mijn ouders zijn er nog niet, we kunnen niet anders dan Ruben even alleen thuis achterlaten. Dit gaat zo tegen mijn moedergevoel in, maar ik weet dat het niet anders kan. Om half 5 komen we in het ziekenhuis aan en bevind ik me in een weeënstorm. Ik kan maar lastig bevatten wat er gaande is en wanneer de verloskundige vertelt dat ik mag gaan persen ben ik helemaal met stomheid geslagen. Zo snel al, dat kan toch helemaal niet?

Huil Boris, huil!

Wel dus! We zijn nog geen half uur in het ziekenhuis wanneer ik toch echt voel dat ons nieuwe kindje Boris geboren wordt. Hij wordt op mijn borst gelegd en het blijft even stil. Manlief kijkt me bezorgd aan, waarom gaat hij niet meteen huilen? Gelukkig duurt dit moment maar kort. Er klinkt licht gehuil vanuit mijn armen, maar ik kan me maar lastig beseffen wat er in het laatste uur is gebeurd.

The day after

Een dag later lijkt alles weer normaal te zijn. Nou ja, voor zover dat mogelijk is met een nieuwe baby erbij. We lijken redelijk snel onze eerste draai te kunnen vinden en zijn verbaasd hoe rustig Boris is en hoe goed hij het doet. Ruben is trots en wanneer ik deze blog vanuit bed schrijf, met Boris naast mij, hoor ik hem blij en uitgelaten kletsen met de kraamverzorgster (wat is ze lief!) over onze nieuwste aanwinst. Kijk, zo had ik het precies gehoopt. Ik koester het moment, de kraamtranen en chaos in huis liggen vast al op de loer, maar van mij mogen ze nog wel even wegblijven.

Pinksteractie 2017 728*90