Kleine Boris is inmiddels alweer 8 weken oud. Wat gaat de tijd toch ongelooflijk snel! En in de laatste twee maanden hebben we alles eigenlijk wel meegemaakt. Hoe het nu met ons gaat? 

Snelle jongen, die Boris

Boris had er duidelijk zin in. Twee weken te vroeg kwam hij via een veel te snelle bevalling van nog geen tweeënhalf uur ter wereld. Ik was er nog niet op voorbereid en het was even pittig, maar ik ben achteraf blij dat het zo gegaan is. Geen urenlang gepuf in het ziekenhuis en ook het lang wachten op de uitgerekende datum werd me bespaard. Na acht weken blijkt Boris nog steeds een snelle jongen te zijn. Hij is zo’n beetje de hele dag hongerig en groeit daardoor erg hard. Bijkomend voordeel: omdat hij overdag zoveel eet, slaapt hij ’s nachts lekker door. Lucky us.

Rollercoaster

Mijn gevoel schoot de laatste twee maanden alle kanten op. De eerste dagen na de bevalling stuiterde ik van de adrenaline, had zelfs weer zin om te werken (what was I thinking?). Daarna kwamen toch echt de kraamtranen en ook mijn moedergevoel voor Boris was er niet meteen. Vooral dat laatste heeft me veel verdriet gedaan. Waarom kon ik niet meteen als een ‘echte’ moeder van hem houden? In huis kwamen de muren inmiddels op me af. Hoe fijn ik het ook vond om twee jongetjes om me heen te hebben, ik had zoveel behoefte om er lekker even alleen op uit te trekken.

Back to work

En met de drang om vooral veel buiten te zijn, heb ik ook echt weer zin om aan het werk te gaan. Thuis heb ik er al wat uurtjes werk op zitten, maar sinds deze week ga ik steeds vaker buiten de deur aan de slag. Het geeft me voldoening en ik vind het fijn om verder te denken dan alleen de luiers en flesjes. Maar eerlijk is eerlijk, het tempo ligt nog iets lager dan normaal. Boris is maar één keertje zo klein en nu ik toch echt verliefd ben op dit mannetje, kan ik het er maar beter van nemen.

Fotocredits: Klik-Klak Fotografie